فرایند

فیلم‌های بسته‌بندی چندلایه با ساختاری خاص برای استفاده در بسته‌بندی مواد غذایی طراحی شده‌اند. این فیلم‌ها به دلیل توانایی جلوگیری از نفوذ اکسیژن و رطوبت، قابلیت محافظت از مواد غذایی برای مدت طولانی را دارند.این توانایی به کمک ترکیب پلیمرهای قطبی و غیرقطبی  در ساختار فیلم چندلایه حاصل می‌شود. اما به دلیل ناسازگاری بین اجزا چسبندگی ضعیفی بین لایه‌ها وجود دارد. برای رفع این مشکل نسل نوینی از چسب‌ها با عنوان چسب بین لایه‌ای طراحی شده‌اند. چسب بین لایه‌ای در ساختار فیلم چندلایه پلی‌اتیلن یا پلی‌پروپیلن به عنوان پلیمرهای معمول مورد استفاده در تهیه فیلم به کمک فرایند کواکستروژن با پلیمرهای قطبی مانند EVOH، PA و PET در ساختاری چندلایه ترکیب می‌شوند. اما چالش اصلی در این فیلم‌ها کیفیت چسبندگی بین لایه‌های ناسازگار موجود است. بر همین اساس، چسب بین لایه‌ای با عاملیتی و عملکردی دوگانه به عنوان بهبود دهنده چسبندگی و سازگارکننده بین دو لایه استفاده می‌شود.  

مستربچ‌های هسته‌زای پلیمرها که با نام‌های شفاف کننده و شیشه ایی کننده پلی پروپیلن شناخته می‌شوند، با افزایش سرعت کریستالی شدن و درصد کریستال کلی پلیمر باعث بالا بردن شفافیت قطعات تزریقی، افزایش پایداری ابعادی قطعه، کاهش سیکل زمانی تزریق در طول فرایند تولید قطعات تزریقی، کاهش تبلور، هسته زایی، رفع کدری و بالا بردن جلا می‌شوند. هسته زایی به طور مرسوم برای بهبود خواص فیزیکی پلی‌پروپیلن استفاده شده‌است و اخیراً با تکامل این فرایند ، مزیت‌های بسیار بیشتری پیدا کرده‌است، از جمله کاهش زمان فرایند، بهبود تاب برداشتگی، کنترل ابعادی، افزایش خواص سدگری، و زیبایی بیشتر. عوامل هسته‌زا در تولید محصولات بر پایه پلی‌اتیلن و انواع ظروف یکبار مصرف، انواع مصنوعات پلاستیکی و همچنین در فیلم های معمولی و نازک و ضخیم نیز استفاده می‌شوند.